Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Απολυτίκιο:

Ήχος δ’.

Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τους Μαθητάς, τη επαγγελία του αγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αυτών διά της ευλογίας, ότι συ ει ο Υιός του Θεού, ο λυτρωτής του κόσμου.

«Ο Κύριος ανελήφθη εις ουρανούς, ίνα πέμψη τον Παράκλητον τω κόσμω, οι ουρανοί ητοίμασαν τον θρόνον αυτού, νεφέλαι την επίβασιν αυτού, Άγγελοι θαυμάζουσιν, άνθρωπον ορώντες υπεράνω αυτών, ο Πατήρ εκδέχεται, ον εν κόλποις έχει συναιδιον, Το Πνεύμα το άγιον κελεύει πάσι τοις Αγγέλοις αυτού, Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών, Πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας. ότι ανέβη Χριστός, όπου ην το πρότερον».

Σε ποιους αποκαλύπτεται ο Θεός;

Όσοι αληθινά θέλουν να τους συναντήσει ο Χριστός και να Τον γνωρίσουν, η περίπτωση της Σαμαρείτισσας γυναίκας του Ευαγγελίου της πέμπτης Κυριακής μετά το Πάσχα γίνεται ελπίδα και προσδοκία. Γιατί δείχνει τον τρόπο και τη βάση με την οποία έρχεται και αποκαλύπτεται.

Η Σαμαρείτισσα, αν και είχε σκοτεινό ηθικό ιστορικό με αρκετούς άνδρες να έχει ζήσει, εν τούτοις στο βάθος της καρδιάς της αναζητούσε την αλήθεια της ζωής που είχε ζήσει με το Θεό. Προβληματιζόταν για το πού και πώς να λατρεύει το Θεό των πατέρων της.

Ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τον όποιο τρόπο ζωής οποιουδήποτε ανθρώπου, όταν αγνοούμε τα βαθύτερα αίτια του δικού μας τρόπου ζωής; Γιατί ξέρουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πάντα αυτό που δείχνει. Στην άσωτη και διεφθαρμένη ζωή του μπορεί να κρύβει την επιθυμία της ουσιαστικής κοινωνίας και σχέσης με τον άνθρωπο, που, όμως, δεν καταφέρνει να πετύχει.

Η Σαμαρείτισσα ομολογεί στο Χριστό την άσωτη ζωή της, με το να του πει ότι «δεν έχω άνδρα», ενώ πήρε πέντε άνδρες και αυτός με τον οποίο συζούσε δεν ήταν άνδρας της. Αλλά πίσω από αυτή τη ζωή κρυβόταν ο πόθος της, ίσως ασυνείδητος και απροσδιόριστος, να δοθεί στον Ένα που καλύπτει όλες τις ανάγκες. Γιατί χωρίς να θέλει να δοθεί, ως δείγμα εγωκεντρισμού και αυτάρκειας, σε άνθρωπο, πώς θα δοθεί στον Θεό «ον ουχ εώρακε»;

Μέγας Αθανάσιος, ένας γίγαντας της Ορθοδοξίας (Ανακομιδή λειψάνων)

Ο Άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 μ.Χ. και έζησε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου. Ήταν παρών, σαν Διάκονος στην Α’ Οικουμ. Σύνοδο, που έγινε στην Νίκαια της Μ. Ασίας το 325 μ. Χ., όπου και κατήσχυνε τον δυσσεβή άρειο με λόγους σοφίας και αποδείξεις των Θείων Γραφών. Όταν εκοιμήθη ο Επίσκοπός του Αλέξανδρος στην Αλεξάνδρεια, τη θέση του ανέλαβε ο Μ. Αθανάσιος και εποίμανε την επισκοπή με φόβο Θεού.

Επειδή όμως ο Κωνστάντιος, ο γυιός του Μ. Κωνσταντίνου ήταν αρειανός, γι’ αυτό παρακινούμενος άπ’ τους αιρετικούς εξώρισε τον Άγιο σε διαφόρους τόπους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

 Κοντά στην προβατική πύλη του φρουρίου των Ιεροσολύμων, απ’ όπου οδηγούσαν τα πρόβατα για τις θυσίες, υπήρχε (και σώζεται μέχρι σήμερα) μια δεξαμενή που στα Εβραϊκά λέγεται Βηθεσδά, δηλαδή «σπίτι αγάπης» ή «οίκος ευσπλαχνίας» και είχε πέντε στοές (υπόστεγα με καμάρες). Σ’ αυτές κείτονταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που περίμεναν να αναταραχθεί το νερό. Γιατί κάπου-κάπου ένας άγγελος κατέβαινε στη δεξαμενή κι ανατάραζε το νερό. Ο πρώτος λοιπόν που έμπαινε μετά την ταραχή του νερού γινόταν καλά, απ’ οποιαδήποτε αρρώστια και αν υπέφερε. Δεν επρόκειτο δηλαδή για ιαματικά λουτρά, αλλά για ευεργεσία και έλεος από το Θεό, αφού μόνο ο πρώτος κάθε φορά εισερχόμενος θεραπευόταν και μάλιστα από κάθε ασθένεια.

Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που υπέφερε 38 χρόνια απ’ την ασθένειά του. Δηλαδή όλοι τον γνώριζαν, ήξεραν την πάθησή του και πόσο ταλαιπωρημένος ήταν. Επομένως και η θεραπεία του από τον Χριστό, που θα φανεί στη συνέχεια, δεν ήταν παρά ένα ακόμη θαύμα από την πηγή της Χάριτος, τον Θεάνθρωπο Κύριο.  Όταν τον είδε ο Ιησούς κατάκοιτο, και ξέροντας ότι πολύ καιρό ήδη βρισκόταν εκεί, του λέει: «Θέλεις να γίνεις καλά;». Του απάντησε ο άρρωστος: «Κύριε, δεν έχω κανέναν άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχθεί το νερό^. ενώ δε εγώ πλησιάζω, άλλος κατεβαίνει πριν από μένα». 
Ο Χριστός, αν και γνωρίζει τα βάθη των ανθρώπων, ρώτησε τον παραλυτικό για να προκαλέσει σ’ αυτόν υπαρξιακή κίνηση επιστροφής και αγάπης προς τον Θεό. Ήθελε να ξυπνήσει την κοιμισμένη πνευματικότητα του αρρώστου και να την προσανατολίσει και πάλι προς μετάνοια και ζήτηση του απείρου ελέους του Κυρίου. Ιδιαίτερα ο σύγχρονος άνθρωπος ξεχνά τον Θεό και το νόημα της ζωής του, βουτηγμένος σε επίπλαστες πολλές φορές έγνοιες της καταναλωτικής κοινωνίας μας, ενώ «ενός έστι χρεία» (Λουκ. 10,42), όπως τονίζει ο Ιησούς. Δηλαδή, ένα πράγμα είναι κυρίως αναγκαίο: Η στροφή προς Αυτόν τον ίδιο, η σύναψη σχέσεων μαζί Του, η συνάντηση μετά του προσώπου Του, αφού είναι ο δοτήρ απάντων των αγαθών.  

Η βιοηθική από επιστημονική και θεολογική σκοπιά

Η πρόοδος της επιστημονικής έρευνας σχετικά με τα αντικείμενα της γενετικής, της επιμήκυνσης του χρόνου ζωής του ανθρώπου και της αναπαραγωγής, τα οποία αποτελούν τα κύρια σημεία μελέτης του τομέα της παρεμβατικής ιατρικής, μοιραία έχουν οδηγήσει στην εμφάνιση προβληματισμών σχετικά με ηθικά προβλήματα, τα οποία τελικά οδηγούν στην ανάγκη επαναπροσδιορισμού της ιατρικής δεοντολογίας και ηθικής.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία σε συνεργασία με τους επιστήμονες και μέσω του συνεχούς διαλόγου προσπαθούν να χαράξουν κοινή πορεία στα ερωτήματα που εγείρονται και να παρουσιάσουν λύσεις σε θέματα που άπτονται της πρακτικής εφαρμογής. Ακολουθώντας την ρήση του Αϊνστάιν ο οποίος ισχυρίζονταν ότι «Επιστήμη χωρίς θρησκεία είναι χωλή, θρησκεία χωρίς επιστήμη είναι τυφλή»[170], τόσο οι εκπρόσωποι του επιστημονικού κλάδου όσο και αυτοί της Εκκλησίας θεωρούν ότι τόσο μεγάλης σημασίας θέματα που έχουν επιπτώσεις στην ανθρώπινη ζωή, σε ότι έχει να κάνει με το παρόν αλλά και το μέλλον, η κοινή λογική προστάζει να μην αφήνονται στην καλή προαίρεση των ερευνητών και της βιομηχανίας. Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης σχετικά με την διαχείρισή του και συνεπώς είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρχει μια ολοκληρωμένη αντίληψη απόψεων και θέσεων από όλα τα μέρη.